Het was heus mijn dapper voornemen om me te verdiepen in de wereld van de televisie-Krimi, zoals ik beloofd had. Tot nu toe ben ik er echter nog niet in geslaagd om verder dan 15 minuten in een Tatort-aflevering te komen. Het Tatort-virus heeft me nog niet gegrepen. (Ofwel Christ Alive, wat is dat on-ge-loof-lijk slaapverwekkend allemaal.)
Ik probeer het nog wel eens, maar Harry, laat die wagen voorlopig maar even zitten.
In de tussentijd heb ik me gestort op Unsere Mütter, unsere Väter, een Duitse miniserie over de belevenissen van vijf jongelui in de Tweede Wereldoorlog.
Op de foto hierboven maken de vijf vrienden een afspraak om elkaar met kerst 1941 weer in Berlijn te treffen. Greta, die de nieuwe Marlene Dietrich wil worden, haar Joodse vriend Viktor, Charlotte, die als Krankenschwester naar het front gaat, en de broers Friedhelm en Wilhelm, die allebei als soldaat naar het front gaan – ze zijn er allen van overtuigd dat die oorlog niet lang kan duren. Het loopt anders…
Om met het educatieve gedeelte te beginnen: ik stelde tot mijn grote vreugd vast dat ik fast alles verstond. Verder is er voor vreugde niet heel veel aanleiding, de serie is zeer indrukwekkend, maar ook buitengewoon rauw en deprimerend (zoals oorlogen plegen te zijn). Vooral het lijden van Friedhelm trof me. Hij heeft het zwaar in het leger, met zijn broer als zijn luitenant. Hij vindt die hele oorlog eigenlijk drie keer niks, en leest liever boeken. Hij trekt het geweld erg slecht.
Niet geschikt voor iedere stemming, maar toch een aanrader, als je ’t mij vraagt. De serie is op Netflix DE te bekijken, en op dvd.
*Hallo, hier is Fem-2021!* Een Fem die inmiddels door heeft dat Duitse Krimis wel degelijk leuk zijn. Wat zeg ik: verrukkelijk! Als je Tatort maar gewoon overslaat. Dit zijn mijn favoriete Krimi-series (om te lezen). En als je toch bezig bent: dit zijn spannende Duitse true crime podcasts. O, en hier, doe ook deze andere Duitse podcasts. Weet je wat, check voor de zekerheid ook gewoon mijn Duitse boekentips!
2 reacties
Ik kan me goed voorstellen dat je die wagen maar even laat staan. In mijn Duitse tijd was ik natuurlijk voortdurend Duitse krimis ‘ausgesetzt’, en ze zijn meestal van het type: aardige opzet, maar op het eind krijg je emotionele scenes voorgeschoteld die moeten verhullen dat de plot niet sluitend is.
Ha, gelukkig, ik begon reeds te vermoeden dat ik de enige was die niet door de Krimis gegrepen werd!!