Zum Arzt II

“Hatsjoe!”
“Ohjee, zou je niet eens naar een dokter gaan?”

Zo gaat dat hier. Zo snel mogelijk zum Arzt, liefst eigenlijk nog vóórdat klachten zich voordoen (“Warst du schon beim Arzt?”). Mij vindt men hier “overdreven geduldig” (Ha Ha Ha!) en nogal dom, want zodra zich Een Symptoom voordoet, ga je naar een arts, dat is toch volslagen logisch. Liefst naar een specialist, ook.

➤ Bekijk ook: Alles dat je moet weten als je in Duitsland naar de dokter gaat

Ik was ziek de afgelopen anderhalve week. Zware verkoudheid met koorts, twee ontstoken ogen, twee ontstoken oren en heel veel hoesten. Ik denk dan: bedrust, zakdoekjes, paracetamol. Een Duitser denkt: Zum Arzt!

Bij bedrust, zakdoekjes en paracetamol hield ik het, tot het hoesten twee van mijn ribben kneusde en ik nauwelijks nog kon lopen van de pijn. Op zich weet ik wel dat een arts hier ook niet zoveel aan kon doen (mijn ribben houden niet van hoesten en hebben dit geintje al eens eerder uitgehaald), maar aangezien ik nog steeds de longen uit mijn lijf hoestte en echt misselijk van de pijn was, besloot ik maar zum Arzt te gaan om te smeken om drugs ofzo…

Het ging een beetje anders dan de vorige keer dat ik hier beim Arzt was, om te beginnen was ik nu naar een praktijk in mijn nieuwe buurt gegaan. Verder is mijn verzekering als Grenzgänger ook rond, dus ik ben nu aangemeld bij een Duitse Krankenkasse. En dan is het allemaal heel makkelijk, want dan willen ze kennelijk helemaal niks van je weten: ik hoefde alleen maar mijn pasje te laten zien en naar de wachtkamer te strompelen, alwaar ik vervolgens huilend op een stoel zakte.

Frau Doktor luisterde naar mijn longen, kneep wat in mijn ribben (ik trok wit weg), en begon recepten uit te schrijven voor zwaardere pijnstillers en iets sterkers tegen het hoesten (een goedje waarvan ik driemaal daags 40 druppels in water moet oplossen. Je zou denken ‘daar zit een handige druppelaar bij’, maar neen, dus het samenstellen van mijn hoestdrank kost zo’n 5 minuten – dat terzijde). Daarbij besloot Frau Doktor dat ik een week lang niet kon werken, en kreeg ik twee Arbeitsunfähigkeitsbescheinigungen, één voor de werkgever, en één voor de Krankenkasse.

Ziek zijn gaat hier namelijk een beetje anders: je kunt je niet gewoon ziek melden bij de baas, maar je moet op dag 1 of uiterlijk 2 van de ziekte naar een huisarts, die dan moet vaststellen dat je niet kunt werken. (Je kunt maximaal 2 dagen thuisblijven zonder een Bescheinigung van de dokter bij de baas in te leveren.)

Dit is een van de redenen dat men in Duitsland om niets naar een arts rent, maar zeker niet de enige.  (Men rent namelijk ook zonder deze verplichting naar de dokter als ze geniest hebben en vragen bij zo ongeveer alles om antibiotica. En krijgen dat vaak ook nog!! Ook bij verkoudheden, ook al is een verkoudheid een virus en zijn antibiotica tegen bacteriën – oh breek me de bek niet open over de relatie van de Duitser met antibiotica…) Dat ik eigen baas ben en dus niks hoef in te leveren bij mijn baas doet niet ter zake 😉

De Krankenkasse betaalt op basis van de ziekmelding vervolgens Krankengeld, wat voor zover ik begrijp gewoon neerkomt op je salaris, maar zeker weten doe ik het niet. Het is voor mij ook niet zo relevant, want ik ben eigen baas.

Zodra ik helemaal niet meer klink als een zeehond met tbc en kan ademen zonder dat mijn ribben in een hinderlaag gaan liggen, ga ik naar een andere Arzt, en wel de tandarts. Enig onderzoek (lees: heb het een mede-Dutchie gevraagd, dank Alex!) leert namelijk dat tandartscontrole in mijn basispakket van de Krankenkasse is inbegrepen. Ik heb er een uitgezocht met de achternaam Eggers. Ik weet eigenlijk niet of dat per se een goed teken is, maar we zullen het gaan zien!

Zie ook:

• Alles dat je moet weten als je in Duitsland naar de dokter gaat
• Alles over de Duitse zorgverzekering