Zo’n cursus, waarbij je leert in het Duits over bindingsangst te praten, dat is natuurlijk reuze leuk.
Maar in het dagelijks leven heb je er bitter weinig aan.
Dat merkte ik al toen ik op zoek was naar een woning, en pas ook weer toen ik voor het eerst in Hamburg naar de dokter ging en daar 60 formulieren moest invullen voordat ik überhaupt de wachtkamer in mocht.
➤ Bekijk ook: Alles dat je moet weten als je in Duitsland naar de dokter gaat
Net als in Nederland dienen ongemakken zich ook hier in Hamburg altijd aan in weekenden en op feestdagen… Ik wilde nog wachten tot ik in Nederland zou zijn om mijn verhuizing te regelen, maar bedacht me dat dít dus de reden was waarom ik altijd oververzekerd reis. Fluks naar de dokter dus!
Gelukkig had wonen in de buurt van het Hauptbahnhof ook voordelen, in dit geval dat de apotheek er altijd open is, en men mij aldaar kon adviseren over een huisarts, want zelf maar wat zoeken leek me geen doen. Direct na de feestdag stond ik dus, na een telefonade met mijn Nederlandse zorgverzekering, bij een door de apotheek aanbevolen praktijk op de stoep.
Formulieren invullen
Een paar weken terug vroeg ik een bekende die lang in Hamburg gewoond heeft of hij destijds zijn medisch dossier had laten vertalen. Zijn antwoord was ‘neen’, en ik weet nu waarom.
Dat is helemaal niet nodig. Bij dit eerste bezoek aan deze Hausarztpraxis werd me werkelijk het hemd van het lijf gevraagd, tot aan eet- en sportgewoonten en seksleven aan toe. Er werd me zelfs gevraagd of ik in Duitsland was voor ‘medisch toerisme’. Ehm…
En op zo’n moment denk je toch “Ik wou dat Regina mij wat meer over kwalen en aandoeningen geleerd had dan over bindingsangst en wat men hier gemiddeld aan trouwcadeaus uitgeeft.” De meeste problemen waren redelijk eenvoudig te decoderen, maar bij sommige aandoeningen heb ik geantwoord op basis van de methode “Ik mankeer in deze categorie problemen niets, dus het antwoord zal wel ‘nein’ zijn.”
Bij de docteuse uitleggen waarom ik daar zat, dat ging me nog best aardig af in het Duits. Verder ben ik blij dat ik altijd goed opgelet heb bij Silent Witness, want waar ik de precieze Duitse term niet wist, kon ik dankzij mijn bij Sam Ryan opgedane kennis met wat Engelse termen strooien. Het maakt daarbij verder niet uit dat men in Silent Witness doorgaans met dode lichamen werkt, en dat ik, zeg maar, nog leef.
Een preek
De docteuses (een van hen was nieuw in de praktijk en liep een dag mee) waren bijzonder vriendelijk, maar zij staken wel een preek af. Over het Nederlandse zorgsysteem. Dat ging zo:
Docteuse A (vast in praktijk), bezig met aanvullende vragenlijst: “Wanneer was u trouwens voor het laatst bij een gynaecoloog voor een preventief borst- en onderdelenonderzoek?”
Fem: “Euh, dat doen wij pas vanaf 35 in Nederland.”
Docteuse A: “Tsss…. Wanneer was u voor het laatst bij de gynaecoloog?”
Fem: “Euh, wij gaan niet zomaar naar een specialist als daar geen reden voor is.”
Docteuse A: “?! U moet zich echt onmiddellijk geheel laten onderzoeken door een gynaecoloog, ik schrijf meteen een verwijsbrief. Hier in Duitsland doen we dat al veel eerder [vanaf de geboorte, gok ik], 35 is echt véél te laat.”
Ik gooide nog in de groep dat wij uitstrijkjes vanaf 30 jaar doen, en dat ik dat dus vorig jaar had laten doen, maar het was al te laat.
Docteuse B (nieuw in de praktijk): “Gek is dat toch, als je aan Nederland denkt, dan denk je toch dat alles daar zo goed georganiseerd is…”
Docteuse A: “Tsss, pfff, neuh, echt niet….”, blabla.
Werkelijk, als je niet zou weten dat het over Nederland ging, zou je denken dat ze vervolgens het zorgsysteem in de meest achtergebleven regio van Oezbekistan beschreef.
Mind you, ik zat nog steeds in de kamer…
Snel, een verwijzing. Voor álles!
Vervolgens gingen we doen waarvoor ik gekomen was. Dacht ik. De docteuse (A) keek vluchtig, deed een soort goocheltruc en zei dat zij onmogelijk kon zeggen wat er aan de hand was.
Ik kreeg twee (!) verwijsbrieven voor specialisten, en een recept voor de apotheek (want je weet maar nooit en antibiotica kun je kennelijk beter gewoon maar meteen uitdelen).
Discussie
Als je in Nederland naar een specialist gestuurd wordt, dan heb je doorgaans toch iets hardnekkigs, of iets waarbij de huisarts out of his depth is, of misschien wel iets ergs. Ik weet toch vrij zeker dat mijn eigen huisarts in Nederland aanzienlijk meer moeite genomen zou hebben om zelf te achterhalen wat er aan de hand was, in plaats van meteen een specialist op te zadelen met iets volstrekt onzinnigs. En daartoe ook in staat zou zijn.
Ik kan het dan ook niet helpen me af te vragen of de huisarts in Duitsland is wat de bedrijfsarts in Nederland? (In de zin van: als je in NL écht helemaal niks, nakkes, nada kunt tijdens je medische opleiding, dan word je bedrijfsarts…)
Toch enigszins onthutst door het gebeuren vroeg ik later op school aan mijn docente waarom het toch zo normaal is in Duitsland om onmiddellijk naar een (of meerdere!) specialisten doorgestuurd te worden. Zij begon meteen dingen te roepen als “totaler Blödsinn” en dat het Duitse systeem krankzinnig duur was, en het absurdste systeem denkbaar. Ze zei ook dat er nergens ter wereld zo veel en zo snel geopereerd wordt als in Duitsland.
In dat kader ga ik geloof ik in die drie weken dat ik straks in Nederland ben toch ook nog even langs bij mijn eigen huisarts, voordat ik me overgeef aan Duitse praktijken…
4 reacties
Ik heb ook eens een preek van mijn Duitse gynaecologe over me heen gekregen omdat ik het als lichtzinnige maar gezonde (toen nog) middendertiger uit Nederland bestaan had om drie(!) jaar geen uitstrijkje te laten maken. Daarna ben ik naar een andere praktijk gegaan.
Het artsensysteem is inderdaad wel even wennen hier. Naar de huisarts ga je eigenlijk alleen maar als je een verwijsbriefje voor de specialist nodig hebt. De Nederlandse huisarts doet veel meer, dat is ook mijn ervaring. Vervelend is dat je voor een afspraak met een specialist vaak weken lang moet wachten. Als je iets vrij acuuts hebt kun je eigenlijk het beste niet bellen maar meteen gewoon in de wachtkamer gaan zitten. Ze mogen namelijk, als ik het goed begrepen heb, niet weigeren om je te helpen.
Hm, dat is dan weer goed om te weten.Misschien dan toch vast een afspraak maken voor (m.i. onnodig) onderzoek over een tijdje… Doen ze trouwens erg moeilijk als je van praktijk wilt wisselen? (dwz, willen ze van alles weten over de redenen dat je bij de vorige bent weggegaan?)
Wat een omslachtigheid. En waarom is de huisarts überhaupt aanwezig / nog bestaand als deze je direct doorverwijst?
Hier is het compleet anders. Je gaat direct naar het ziekenhuis, er bestaan hier geen huisartsen. De wachtkamer is gelijk de spreekkamer en met z’n allen luister je naar hoe de arts de anamnese afneemt.
Inderdaad! Een ziekenhuisbezoek in China lijkt me ook een hele belevenis…Lijkt me ook een hele klus om precies duidelijk te maken (aan arts en publiek ;)) wat je probleem precies is.