En ik deed ook nog een ontdekking de afgelopen week, maar we moeten het eerst even over Denemarken hebben.
Denemarken, dus
Dat denken dus best veel mensen hier, dat ik uit Denemarken kom. Of uit de VS (??), maar meestal denkt men Denemarken.
Nadat ik heb gezegd dat ik uit Nederland kom.
“Wat sprak je daar aan de telefoon?”
“Nederlands”
“Oh, je komt uit Denemarken?”
“Nee, uit Nederland.”
“Ja, Denemarken dus.
“Nee.”
Oké, ik zal ook niet zeggen dat ik alle eilanden in de Stille Zuidzee dag en nacht paraat heb, of dat Nederland de navel van de wereld is. En normaal gesproken ben ik ook niet van het type dat De Oorlog ter sprake brengt. Maar een beetje pijnlijk vond ik het wel, dat ik in Duitsland (!) toch meermaals heb moeten uitleggen dat Nederland niet in Denemarken ligt.
De ironie wil overigens dat mijn geliefde Altona tussen 1640 en 1865 (het jaar dat mijn huis gebouwd werd, maar dat terzijde) wél in handen van Denemarken was. Het zou dus ook kunnen dat ik dusdanig local overkom dat men denkt dat ik een Ur-Altonaerin ben. Ofzo.
En dan die Knuffelcode
We blijven een beetje bij Denemarken in de buurt, want op Klein Deens Geluk las ik de bespiegelingen van Caroline, die in Kopenhagen woont, over de sociale complexiteit van het fenomeen Begroeting. In eigen land kan het al ingewikkeld zijn om te bepalen wanneer je iemand de hand schudt en wanneer je overgaat tot drie-kussen-op-de-wang-of-in-de-lucht. In een ander land kan dat nog ingewikkelder zijn, vooral omdat de meeste buitenlanden dat driemaal kussen maar raar vinden.
In Duitsland omhels je je vrienden. Dat vond ik aanvankelijk nogal een intieme handeling, dat geknoedel. Maar ik merk nu dat als ik in Nederland ben, of bezoek uit Nederland heb, ík automatisch wil omhelzen en dat gezoen opeens intiem vind.
De Duitse knuffelcode kan me nog steeds in verwarring brengen. De stereotype, pünktliche en overzichtelijke Duitser blijkt helemaal niet te bestaan, wat het er niet makkelijker op maakt. Wat betreft de pünktliche Duitser zou ik trouwens zo ver willen gaan te stellen dat deze thuishoort in het rijtje Eenhoorn, Hobbit, Elf. Maar ook dat terzijde.
Hoe vaak heb ik niet gedacht, nou, wij gaan elkaar dus Siezen, want we kennen elkaar niet en het is een wat formeler contact, terwijl de ander dacht, du, wij duzen lekker. Regelmatig heb ik me in zo’n geval ook een weinig aangerand gevoeld als de ander me in de houdgreep nam en soms daarbovenop nog een kus op mijn wang of oor plantte… (maar echt, het is verbazingwekkend hoeveel kracht sommige kleine vrouwtjes hebben – om nog te zwijgen van boomlange kerels)
Andersom heb ik natuurlijk ook anderen de stuipen op het lijf gejaagd door een knuffeloffensief in te zetten, wat vooral in combinatie met het betalen van andermans Rabarberschorle er soms toe leidde dat ik per ongeluk een soort huwelijksaanzoek deed. Sommige mensen een beetje in paniek raken als ik zeg dat ik ze graag mag, soms willen ze dan zelfs dat ik me daarvoor verontschuldig, maar daar ga ik natuurlijk niet aan beginnen.
Ik heb de knuffelcode dus nog niet helemaal gekraakt, maar ik geloof dat ik dat niet erg vind: dan ben ik maar die malle Hollandse/Deense. Ik omhels dus wanneer ik iemand graag mag, tenzij diegene heel duidelijk al zijn/haar stekels al heeft opgezet zodra het gesprek tot een eindbegroeting dreigt te komen.
Café Winklers Platz, een ontdekking
En dan die ontdekking.
Te zeggen dat ik wanhopig probeer Missie Lieblingscafé en de beste Kaffee & Kuchen van Hamburg tot een goed einde te brengen is wat overdreven – tenslotte heb ik tegenwoordig zelf ook een fijne koffiemachine – maar ik ben toch wel naarstig op zoek. En zo zoekende belandde ik bij het in augustus 2014 geopende Café Winklers Platz, aan de Winklers Platz in St. Pauli.
Ik ben er pas twee keer geweest, dus enig nader onderzoek zal nog moeten volgen, maar ik kan alvast melden dat je er de hele dag kunt ontbijten, lekkere zelfgebakken taarten kunt eten en dat de wijn goed is. Bovendien is er een boekenplank, wat altijd een pre is.
Ook een pluspunt is dat Café Winklers Platz in een altbaupand gevestigd is en ook tegenover een wunderschön pand staat, wat mijn Altbauminnend hart toch sneller doet kloppen.
Komend weekend staan er overigens nog veel meer ontdekkingen te gebeuren, want er komt bezoek uit Nederland, hoej! Misschien durf ik dus zelfs eindelijk de Elbtunnel in…
Op naar Hamburg!
Kun je niet wachten om zelf naar Hamburg te gaan, dan helpt deze pagina je op weg om je reis te plannen. Met de trein ben je er zo! Bekijk ook deze artikelen voor nog meer inspiratie:
12 reacties
Oh the joy of begroetingen, vooral met internationaal gezelschap inderdaad! Maar van tevoren aankondigen wat je gaat doen is ook altijd een beetje ongemakkelijk…
Hm, ja, daarvan heb ik ook mensen in een stuip zien schieten/snoekduikbewegingen zien maken… “Ik ga je nu kussen hoor!” “huuu!”
aha, veel onderwerpen in één verhaal, je bent geen doorsnee want veel te vertellen! In Nederland bestaat/bestond een beweging: drie is teveel. Zij zijn/waren voor afschaffing van de drie kussen, want te vaak werd eea misbruikt door ouwe geilaards. Het alternatief dat ze boden was de handgeving, precies de manier die in mijn land heel veel mogelijkheden biedt om ‘onderhands’ te seinen, effectief mag ik wel zeggen
Ha, clever. Wij deden vroeger op kantoor ook wel pogingen om nieuwjaarkussende collega’s te weren met een strak uitgestoken arm, maar sommigen wisten dat dan toch weer te omzeilen en zetten rücksichtlos de aanval in…
Hoe herkenbaar! Ik werk al meer dan 20 jaar in Duitsland en dat “drücken” is mij nog steeds niet gewoon. Dat gekus hoeft voor mij trouwens ook niet zo bij elke gelegenheid. Moet er niet aan denken.. 😉
Mij heeft men tijdens het reizen ook al vaak als Deen aangezien, maar dat heeft waarschijnlijk meer met mijn Limburgse “slang” te doen.
Hm, dus ik moet er maar gewoon aan wennen dat het niet went en dat die vragen ook niet over gaan… 😉
Ik heb pas een Engelse een enorm trauma bezorgd toen ik 3x wilde zoenen… dus ik mag eigenlijk niets zeggen…
Hehe. Lak aan hebben, toch maar. Jij was het die tegen mij zei dat ik toch ook ‘een beetje mezelluf moest kunnen blijven’ 😀
Heel leuk en herkenbaar Fem!! Doe ik zo mijn best om alles keurig Duits uit te spreken, wordt dat meteen afgekapt met DE vraag of ik Deens ben. Nee, uit Nederland… Woher? Holland! Ah Holland, ja das hört sich immer so niedlich an… Ja, bedankt?!
oh ja! Dat heb ik ook vaak gehoord: “Deine Sprache ist so niiiieeeeeedlich”. Uh…
Hoe cultureel (en zeer plaatselijk) bepaald begroeten inderdaad is… Die drie zoenen – rechts, links rechts – zijn zó typisch Nederlands! Ik woon inmiddels langer dan 20 jaar in NL, maar wanneer ik mijn familie in België bezoek, begroet ik hen automatisch op de NL manier wat iedere keer weer tot misverstandjes leidt.
Haha, daar zeg je me wat, rechts-links-rechts inderdaad. Daar kan het soms ook al misgaan! Maar ik begroet dus inmiddels ook op z’n Duits, waarop mijn bezoek zich soms ook wat, eh, aangerand voelt…