Home Ontdek Hamburg Hoe het verder ging met Elisabeth Wiese: deel 2

Hoe het verder ging met Elisabeth Wiese: deel 2

door Fem
Gepubliceerd: Bijgewerkt op

In de vorige aflevering zagen we hoe de Engelmacherin van St. Pauli met snode en schimmige zaken aan haar geld kwam.

We lieten een paar pleegkinderen bij haar achter van wie al snel elk spoor ontbrak. Wat is er met deze kinderen gebeurd? We pakken het spoor weer op!

Elisabeth Wiese, Illustrierte Kronen-Zeitung, Wien, 1905

Elisabeth Wiese loopt tegen de lamp

Sommige moeders kregen er spijt van dat ze hun baby bij een ander hadden achtergelaten en keerden terug naar St. Pauli om hun kroost op te halen.

Stond zo’n moeder dan bij pleegmoeder Wiese voor de deur, dan was de baby in geen velden of wegen te bekennen. Geen baby. Zelfs geen wiegje of mutsje.

Ach, wat spijtig, zei pleegmoeder Wiese dan. Ze had de baby’s ondergebracht bij kinderloze aristocraten en rijke middenstandsgezinnen. In het buitenland. Helaas had ze de wensouders ook absolute discretie verzekerd, dus contact was niet meer mogelijk, jammer, jammer. Maar wees niet treurig, want je baby krijgt nu een veel beter leven dan jij hem ooit had kunnen bieden. Dag!

Niet alle moeders namen genoegen met deze uitleg. Mijn baby doorgesluisd, wat denk je wel! Deze moeders probeerden hun baby’s te zoeken. Toen de zoektocht niets opleverde, stapten ze naar de politie. En die ontdekte dat Elisabeth Wiese, geboren Berkefeld, nogal wat op haar kerfstok had. Aaanzetten tot diefstal, heling, fraude, poging tot fraude, vervalsing van documenten, en meer van zulks, you name it. Ze bleek zelfs al meerdere keren im Knast gezeten te hebben.

Dit zaakje stonk. Letterlijk.

Het onderzoek naar de Engelmacherin

De buren hadden al langer een donkerbruin vermoeden dat buurvrouw Wiese er een lucratieve business op na hield in de Engelmacherei. De politie hechtte aanvankelijk niet heel veel waarde aan deze getuigenissen.

Elisabeth Wiese was namelijk niet bepaald een schoonheid. Om niet te zeggen dat ze er met haar puntige neus en wratten gewoon uitzag als een heks. Die geruchten konden overal vandaan komen. Nee, de politie ging op zoek naar echt belastend bewijsmateriaal.

Dat leek er niet echt te zijn, maar getuigen doken onderhand echt overal op.

De buren

Steeds meer buren berichtten bijvoorbeeld dat er bij de familie Wiese extreem veel gestookt werd, zo heet dat de kookplaten van de kolenoven gebarsten waren. Er hing bovendien altijd een penetrante meur in huis. Zou het kunnen dat Wiese zich via de oven ontdeed van de lijkjes? En hoe zat het die keer dat Wiese ’s nachts met een zwaar pakketje naar de Elbe liep en zonder pakketje terugkwam? Had ze soms een kinderlijkje in de Elbe gemikt?

De danseres met tbc

Nader onderzoek wees verder uit dat Elisabeth Wiese een tijdje een danseres in onderhuur had gehad. Die had morfine gekregen van de dokter, want ze had tbc. Toen de danseres naar Berlijn verhuisde en daar overleed, bleef het recept voor de morfine op mysterieuze wijze in handen van huurbaas Wiese te zijn beland. Had ze met die morfine soms haar pleegkinderen vergiftigd?

Paula

Getuigen genoeg, maar harde bewijzen waren nog niet in beeld. De politie begon al te wanhopen, toen dochter Paula terugkeerde uit Engeland en zich bij de politie meldde.

Ze vertelde dat ze in 1902 zwanger was geworden toen haar moeder haar de straat op had gestuurd om te werken. Die zomer was zij daarom tijdelijk van Engeland naar Duitsland teruggekeerd om in Hamburg te bevallen. (Waaróm, waaróm!? Dit is toch net als in een horrorfilm naar de kelder gaan! Maar goed.) In die tijd vond zij onderdak bij de 74-jarige schoenmaker Schröder, een oude scharrel van haar moeder. (Opnieuw: hoe kom je erbij dat dit een goed idee is!)

Paula besloot bij de schoenmaker op de bevalling te wachten. Een arts had haar wel aangeraden dat in het ziekenhuis te doen, maar dat was veel te duur. Toen de bevalling begon, waren de weeën zo heftig dat er geen tijd meer was om naar het ziekenhuis te gaan. Ten einde raad vroeg Schröder Paula’s moeder om hulp.

Elisabeth Wiese, nog steeds verbolgen over Paula’s vertrek naar Engeland, begroette haar dochter door haar eerst in elkaar te rossen. (Ik zei toch dat dit een slecht idee was…) Pas toen de schoenmaker ingreep was ze bereid bij de geboorte te helpen. De baby was een gezond jongetje, maar Elisabeth eiste van haar dochter dat ze de baby zou doden. Toen Paula dit weigerde, verloor ze het bewustzijn (ik zou willen zeggen onder tamelijk verdachte omstandigheden).

Toen ze ruim een dag later wakker werd, warenn baby en diens oma verdwenen.

Paula vertelde de politie dat ze ervan overtuigd was dat haar moeder haar kind vermoord had.

Frau Reich

In diezelfde zomer woonde een zekere Frau Reich als onderhuurster bij Elisabeth Wiese in huis. Ook zij werd ondervraagd. Zij kon zich herinneren dat de schoenmaker Schröder inderdaad was verschenen om Elisabeth Wiese op te halen. Na een paar uur was de vroedvrouw alleen teruggekomen. Ze vertelde dat haar dochter was bevallen van een prachtige jongen, die helaas bij zijn geboorte was overleden. Ze had voor wel 30 mark een doodskist voor hem moeten kopen.

Een paar dagen later kwam mevrouw Reich in de keuken en zag meerdere emmers vol met verbrande kolen staan. Zij vroeg haar huisbazin wat de bedoeling hiervan was. Wiese beweerde daarop dat ze de placenta van haar overleden kleinzoon in de oven had verbrand.

Pa Wiese doet ook een duit in het zakje

Weet je nog dat Heinrich Wiese toevallig opving dat zijn vrouw hem in het Jenseits probeerde te bevorderen? Hij deed dit hele verhaal aan de politie uit de doeken en voegde er nog aan toe dat de situatie na de mislukte pogingen hem te vergiftigen niet beter werd.

Integendeel! Op een nacht schrok hij wakker van een geluid en zag… zijn eigen echtgenote over hem heen gebogen zag staan met een getrokken scheermes in haar hand! Hij was ervan overtuigd dat ze die avond zijn keel had willen doorsnijden. De enige reden dat het niet gelukt is, is dat hij daarna geen oog meer dicht gedaan heeft, dat wist hij zeker.

Fraude, diefstal en dus een poging tot moord op haar echtgenoot, dat zag hij zijn vrouw zo doen. Van kindermoorden wist hij niks, maar om eerlijk te zijn, kinderen, die boeiden hem ook gewoon niet.

Volgende keer lezen we wat de rechtbank daarvan vond!

Lees hier deel 1 nog een keer terug.

Meer true crime in Hamburg:

Heb je deze artikelen al gelezen?

Laat een reactie achter

Standort Hamburg is de enige Nederlandstalige blog die helemaal om Hamburg draait. Dé plek dus om tips te vinden voor je stedentrip Hamburg!

© 2012-2023 Standort Hamburg / femina docta. Alle rechten voorbehouden.  

Standort Hamburg gebruikt cookies om de site goed te laten draaien. OK Cookiebeleid