Dahlem en Prenzlauerberg – Berlijn

Hoewel het geen Hamburg is, heb ik wel een soft spot voor Berlijn. Mijn eerste solotrip maakte ik naar deze stad, en sindsdien denk regelmatig met zoetsappige gevoelens aan Berlijn. Ik vond het doodeng om te gaan, maar zodra ik aankwam, werden de angstkriebels in mijn maag kriebels van een beetje verliefdheid. Nou, goed, dat is overdreven.

Maar tijdens mijn eerste trip was ik wel zeer gecharmeerd van de wijken zijn Prenzlauerberg (noord-oost) en Dahlem (zuid-west). De afstand tussen deze twee kun je het best bedwingen op een fiets, als je ’t mij vraagt. Zo deed ik het in elk geval.

Prenzlauerberg

In deze wijk had ik mijn studio-appartementje en ging ik naar Duitse les. Prenzlauerberg was vroeger een armetierige zooi, tegenwoordig is het een plek waar kunstenaars en hippe jonge mensen samen komen. Hoewel ik in geen van beide categorieën viel (en nog steeds niet val), vond ik de opgeknapte gebouwen en de gekke winkeltjes erg de moeite waard om te doen alsof ik wel hip en jong en kunstzinnig was.

Voor de nodige achtergrondinformatie is er het Prenzlauerberg Museum, maar het is eigenlijk net zo leuk om gewoon door bv. de Kastanienallee (daar was mijn huisje) of Husemanstrasse te lopen. En dan kun je voor koffie neerstrijken op één van de terrasjes aan de Kollwitzplatz, Café de Paris bijvoorbeeld (fijne cappuccino). Dat was mijn eerste daad als soloreiziger.

Daarna liep ik, in de stromende regen, naar de Joodse begraafplaats, aan de Schönhauser Allee: hoge bomen, oude grafstenen, veel begroeid met mos of omgevallen, maar veel ook met steentjes ten teken dat er iemand aan de doden denkt. De regen gaf het geheel een beetje een spooky look, maar ik vond dat wel sfeerbevorderend, en ik voelde me zeer stoer en tevreden, en maakte wazige foto’s (probeer maar eens een plu op te houden en te fotograferen…).

Na een paar dagen was ik dusdanig gesetteld dat ik ook ’s avonds wel eens op pad wilde. Een groot cultuurcentrum lag op kruipafstand van mijn huis. De Kulturbrauerei, in de voormalige Schultheiss Brauerei, herbergt tegenwoordig restaurants, café’s, theater en een enorme bioscoop.

Hier zag ik de film Vier Minuten, in het Duits, zonder ondertitels, dus heel verantwoord in het kader van huiswerk. Tijdens de reclame zat ik in mijn eentje in een gigantische bioscoopzaal, wat me toch een beetje een verloren gevoel gaf. Net voor de film begon, kwamen er gelukkig nog drie mensen bij. Na de film was het buiten nog warm genoeg voor een drankje op het terras.

Dahlem

Vanuit Prenzlauerberg fietste ik in mijn eerste weekend in ongeveer anderhalf uur naar de andere kant van de stad, waar de omgeving een beetje lijkt op Bergen, Noord-Holland. Dahlem is groen, dorps en gemoedelijk (kijk maar naar het gebouw van het U-Bahn station Dahlem Dorf).

Google Maps bestond toen nog niet, dus ik was aangewezen op toeristische kaarten die het zuiden van Berlijn aanzienlijk minder interessant vonden dan ik. Dahlem viel al bijna van de kaart af, en hoe ik later naar het graf van Marlene Dietrich in Schöneberg gekomen ben is me inmiddels een raadsel, want dat stond niet op mijn kaart.

Ik ging vooral naar Dahlem omdat daar de verzamelde etnologische collecties van Berlijn zijn, in de Dahlem Museen. Van de wijk zelf had ik geen verwachtingen, dus ik was heel blij verrast er naast het museum ook Bäckerei Kornfeld en Buchhandlung Schleichers te treffen.

Eerst struinde ik door het museum. Ik bleef lang hangen bij de botencollectie, en bij de afdeling Polynesië. Ik schoot ook foto na foto, waarvan ik nu alleen nog afdrukken heb en de digitale bestanden niet meer kan vinden. Toen ik na een paar uur genoeg had van alle grijnzende Boeddha’s op de afdeling Azië, plofte ik neer voor koffie en knisperend vers brood bij Bäckerei Kornfeld. Mijn bezoek aan de boekhandel daarna leverde me een boek op over Marlene Dietrich en haar band met Berlijn. Ook weer heel verantwoord in het Duits, al heeft Schleichers ook een grote selectie aan boeken in exotische talen als Engels en Frans.

Een jaar later ging ik weer naar Berlijn, een lang weekend, ditmaal met collega’s P, W en W. Ik ontbeet met hen bij Bäckerei Kornfeld. Op aandringen van P. lunchten we bij de snackbar daarnaast, waar het eten zo flauw was dat zelfs ik scheutig met de sambal in de weer moest. We dronken wijn in het restaurant bij mijn oude taalschool. Het voelde toch een klein beetje als thuiskomen.

Liever ergens anders naartoe? Wat dacht je van deze fijne Duitse steden? Of, wild idee, natuurlijk, kom een keer naar Hamburg!