Moin! En huh, wat doet een artikel over Barcelona op een blog in Hamburg? Nou, ik heb ook nog een blauwe maandag in Barcelona gewoond, en dit artikel vond ik leuk genoeg om te bwaren. In 2013 is het genomineerd voor de Blogprijs Proef Spanje 2013.
Ik zweer het je, ze bewegen. Op een kaart moet het noorden boven liggen, en het zuiden onder. Zo simpel is het.
In Barcelona is dat dus niet zo. Om te beginnen heeft iedere kaart die ik tot nu toe gezien heb een net iets andere oriëntatie en ligt de zee afhankelijk van de kaart meer in het zuiden of meer in het oosten.
Dat maakt nogal een verschil als je ergens heen probeert te navigeren, kan ik je zeggen.
Ten tweede ben ik dit weekend tot de conclusie gekomen dat niet alleen de kaarten allemaal een andere oriëntatie hebben, maar dat de straten, onafhankelijk van de kaart(en) elke dag een klein stukje in een andere richting bewegen.
2010: er is iets niet in de haak met die kaarten. En die straten gaan ’s nachts zelf aan de wandel
In 2010 logeerde ik met mijn goede vriendin F. vlak bij Gran Via Urgell. Op dag 1 waren we voornemens naar Mont Juïc te gaan. De kaart leek te suggereren dat dat makkelijk te lopen was. Wij zetten er dus stevig de pas in, er zeer van overtuigd dat we in zuidwestelijke richting liepen.
We hadden ook een zeker landmark op het oog, namelijk een kerk, die ook wat hoger lag, dus dat zou dan toch zeker richting Mont Juïc zijn. Claro.
Echter, na ruim een half uur lopen leek die kerk enkel verder van ons weg te gaan (serieus, de straten bewegen waar je bij staat!). Na nog twintig minuten zat er nog steeds geen enkel schot in de zaak. Hm…
Op een pleintje trokken wij onze kaart nog eens open. Het viel niet mee om het pleintje waarop we stonden te lokaliseren. Dit kwam doordat straatnaambordjes in Barcelona graag achter een boom zitten, en vervolgens niet overeenkomen met wat er op de kaart staat.
En ook doordat we niet helemaal waren waar we dachten te zijn. Uiteindelijk moest de metrokaart eraan te pas komen.
Vanuit het midden van Barcelona (grofweg) wilden wij naar Mont Juïc lopen. In zuidwestelijke richting. Nadere studie van de kaart wees uit dat onze exacte locatie vrij dicht bij Park Güell lag. Voor de beeldvorming, dat is in geheel noordelijke richting, ofwel geheel compleet en totaal aan de andere kant van de stad. Dat je een beeld hebt, van die kaarten met onduidelijke oriëntaties.
Dit gebeurde niet één keer, maar meerdere keren, I kid you not en we waren niet onder invloed van sangria. Steeds zaten we niet een straat te ver, maar gewoon diagonaal helemaal aan de andere kant van de stad.
2013: het lijkt er niet beter op geworden te zijn…
Nu ben ik opnieuw in Barcelona, nu alleen. Ik ben er inmiddels ook achter dat Spanjaarden net zo’n bizar gevoel voor richting hebben als hun kaarten. Dus toen degene met wie ik een flat deel schreef dat ik bij de uitgang van de metro, aan Carrer d’Aragó, rechtsaf moest slaan, bedoelde ze eigenlijk dat ik een klein stukje rechtdoor moest, en dan van de drie straten die verder rechtdoor gingen de middelste moest kiezen. Dat ontdekte ik nadat ik een stevig kwartier omgelopen was.
Het goede nieuws is dat de metrolijnen vooralsnog wel op hun plek lijken te blijven. Ik navigeer nu dus aan de hand van metrostations. Eén dezer dagen ga ik een fiets huren. Eens zien of ik Park Güell nog weet te vinden, of dat het tegenwoordig ergens anders ligt….
Psst, deze blogpost werd in 2013 genomineerd voor de Blogprijs Proef Spanje 2013
Ben je nou in Hamburg, lees dan vooral een boek dat zich daar afspeelt. Ik las de trilogie over het kerkhof der vergeten boeken van Carlos Ruiz Zafon: