Moin! En huh, wat doet een blog over een feestje in Barcelona op een blog over Hamburg? Nou, ik heb ook nog een blauwe maandag in Barcelona gewoond en wilde dit feestverslag toch niet zomaar weggooien. 😉
Op vrijdag verschenen er grote hoeveelheden sterke drank in huis.
Op zaterdagmorgen werd het meubilair uit de woonkamer verwijderd.
Zaterdagmiddag werd er een enorme muziekinstallatie in de nog geen 60 vierkante meter grote flat met bordkartonnen muren gesjouwd.
Ik begon mij enige zorgen te maken. Wat was hier gaande?
Enige uren voor aanvang van dit voor mij onverwachte partijtje werd ik uitgenodigd door mijn Wimdu-host, die haar verjaardag bleek te gaan vieren. Het zou om 21.00 beginnen, er zou eten en drank zijn, en muziek.
Om 01.00 zou men naar een club gaan.
Ik hoopte hartstochtelijk dat het in-house gedeelte van het feest inderdaad om 01.00 afgelopen zou zijn.
Yup, dit vat het feestje wel ongeveer samen…
Het werd een nogal bevreemdende ervaring. Maar echt. Iedereen bleek heftig onder de tattoos te zitten en voor de gelegenheid uitgedost te zijn in pakjes die ik normaal gesproken met een bepaalde beroepsgroep associëer.
Mijn host had een wat, ehm, apart lederen outfit aan. (Men zegt dat het leven bij 40 begint, maar ik vond dit echt overdreven.) De DJ draaide trance. Een kamer vol oudere jongeren ging hier volledig los op.
Zo goed als niemand sprak Engels, dus mijn aanspraak was beperkt tot 2 heren die op zich aardig waren, maar die mij ook vrij snel uit hadden. Ik leerde verder dat Spanjaarden maar 1 volume kennen (Zeer Luid), en dat ze ook niet meer uit gaan als je ze eenmaal hebt aangezet.
Alle mannen in het gezelschap leken gay. Werkelijk allemaal. Het was jammer dat ik niet met ze kon communiceren, want ik was eigenlijk wel nieuwsgierig naar ze. (Wie wáren ze, en waarom zwermden ze allemaal om mijn host in haar lederen pakje?)
Er werden zéér onduidelijke dingen gedaan in de badkamer. De drankvoorraad werd er in angstaanjagend tempo doorheen gejaagd. De herrie van de DJ was schier ondraaglijk, maar ik leek de enige te zijn die het jammer vond dat de kortsluiting die hij veroorzaakte snel verholpen was.
Om 23 u vond ik het wel welletjes. (Tenslotte ben ik al 31, mensen 😉 ) Hoewel de trance doordreunde alsof de DJ op mijn bed zat, kon ik op mijn kamer in ieder geval doen alsof ik er niet meer bij was. Om 01.38 (ik weet het nog heel precies) begon men eindelijk aanstalten te maken om naar de club te gaan.
Mensen begonnen “vamos, vamos” te roepen, maar er ging niemand weg. Pas na een kwartier aankondigen dat er gegaan zou worden kwam de meute in beweging.
Een korte inspectie maakte duidelijk dat de badkamer inmiddels enkel nog met kaplaarzen begaanbaar was. In de de keuken leek iets ontploft te zijn. De stilte was evenwel overweldigend verrukkelijk, en het zou nog een paar uur duren voor de baby van de buren zou beginnen te blèren.
Verkreukeld door toch een slaapgebrekkige nacht ontmoette ik de volgende morgen om 10.00 een klasgenoot om onze lessen voor te bereiden (zoals goede TEFL-studenten betaamt). De enige tent die op zondagmorgen open was in de wijk waar we hadden afgesproken was een toko die zich “bagueteria” noemde, maar waar enkel foto’s van champagne aan de muur hingen en waar bovendien … snoeiharde trance gedraaid werd….
