Kom je met het pontje naar Teufelsbrück, dan word je begroet door, je raadt het niet, de duivel zelf. Maar echt. Hij zit daar gewoon te chillen met… zijn konijn.
Daar moeten we meer van weten! Welkom bij een #kortenkrachtig over Teufelsbrück.
Teufelsbrück
We kennen Teufelsbrück nu als de ferry- en bushalte tegenover het Jenischpark, maar eigenlijk is het de plek waar de Flottbek in de Elbe uitmondt. En eigenlijker (ja, ik besluit terstond dat dat een woord is en dan is het een woord) is het de naam van een oude brug over de Elbchaussee.
Jaja, maar hoe zit het met die duivel die daar zit?
Nou, dat zit dus zo. Het verhaal gaat dat op deze plek ooit een stukje doorwaadbare sloot was waar voortdurend ongelukken gebeurden. Hamburg zou Hamburg niet zijn als er niet meteen een brug besteld werd! Helaas liet de aangewezen timmerman zich helpen door de duivel, en die verlangde de ziel van het eerste levende wezen dat over de brug liep. Grote toestanden, natuurlijk, er moest een predikant aan te pas komen en wat al niet meer om het op te lossen…
Een andere verklaring voor de naam van het gebied is dat er toen het in handen van de Denen was twee bruggen waren en dat de naam een verbastering is van ‘dövelten’, dus ‘dubbel’. Maar laten we wel wezen, dat is toch een beetje een saaie verklaring…
De brug is er niet meer, de sloot ook niet, maar de duivel nog wel, en hij wil best voor je poseren.
Maar ff serieus, hoezo heeft hij een konijn in z’n handen?
“De Düvel sinneert över sien Karninken”…
De duivel peinst over zijn konijn. Chillen doet hij dus niet echt, bij nader inzien.
Maar waarom… en waarom heeft de duivel überhaupt een konijn?! Nou, je herinnert je vast nog die timmerman van die brug van 100 woorden geleden. De deal met de duivel was dat de duivel beschikking kreeg over de ziel van het eerste levende wezen dat over de burg zou lopen. Normaal gesproken zou dat degene zijn die de brug gebouwd had, en daarmee een goede deal voor de duivel.
Maar ja, shit happens. Het eerste levende wezen dat over déze brug liep… was een konijn. Je begrijpt waarom er allerlei predikantenvolk aan te pas moest komen en waarom de duivel nu met Nijntje opgescheept zit…
Wil de echte duivel nu opstaan?
Sinds 1928 zit er een duivel aan Teufelsbrück te peinzen. Maar de zittende duivel is echter niet de eerste ambtsdrager, maar de zesde. De duivel is door de jaren heen namelijk regelmatig vernield en zelfs gestolen (!).
De duivel die je nu begroet is gemaakt door steenhouwer Bert-Ulrich Beppler. Met een gewicht van meer dan een ton is de kans dat hij nog eens gestolen wordt in elk geval een stuk kleiner…
Op de foto met de duivel van Teufelsbrück
Teufelsbrück is station 6 van het Geschichts- en Kulturpfad Othmarschen, een doe-het-zelf rondleiding door Othmarschen die ik je van harte aan kan raden.
De duivel woont hier: Google Maps
Je komt er met bussen 111, 112, 286 en 392, en met Fähren 62, 64, 68.
De duivel van Teufelsbrück speelt trouwens ook nog een bescheiden rol in de gelijknamige roman van Brigitte Kronauer. (En zeg, nu we het toch over romans hebben die zich afspelen in Hamburg… heb je deze romans al gelezen? Maandag overhoring!)
Over #kortenkrachtig: omdat je vast niet altijd tijd hebt om lange artikelen te lezen, deel ik regelmatig een tip van het type kort maar krachtig. Geen lang verhaal, wel erg de moeite waard om te ontdekken.
2 reacties
De eigenaar van de “Dübelsbrücker Kajüt” gaat dus voor de saaie verklaring;
terwijl de eigenaar van “Restaurant Engel” wil compenseren. 🙂
Haha, ja! Engel compenseert zéker ook in de prijzen 😉